Κάθισα στην αίθουσα αναμονής του γραφείου μου στην 24η εβδομάδα της εγκυμοσύνης μου, προσπαθώντας να συνέλθω από το καθαρό σάκχαρο που με έκαναν να καταναλώσω για το τεστ γλυκόζης, όταν ο γιατρός με κάλεσε πίσω στην αίθουσα εξετάσεων.Υπήρχαν ανωμαλίες, είπε, στο υπερηχογράφημα εκείνη την ημέρα. «Αδύνατο», είπε το μυαλό μου ενώ το στόμα μου δεν μπορούσε να κινηθεί. Είχαμε μόλις κάνει τον μεγάλο υπέρηχο μας πριν από ένα μήνα. Όλα ήταν καλά με το γιο μου, το αγόpι που τελικά θα με έκανε μαμά μετά από χρόνια υπογονιμότητας. Συνέχισε να μιλάει με πολλά λόγια, ήρεμα και σταθερά, που δεν άκουσα. Μου έφερε μια αναπηρική πολυθρόνα και μου έκλεισε ραντεβού με τον ειδικό μητρικού εμβρύου.
Αφού έγιναν όλες οι εξετάσεις, ο γιος μας διαγνώστηκε με μια σπάνια διαταραχή. Γέννησα στις 30 εβδομάδες. Είμαι πολύ ευγνώμων γι ‘αυτή τη γνώση που μας οδήγησε στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο, που κάλεσε όλους τους ειδικούς στην εξαιρετικά μεγάλη σουίτα τοκετών με τον εξοπλισμό έτοιμο. Έφεραν τον Τσάρλι μας στη ζωή και τον έβαλαν στη ΜΕΝΝ για τους πρώτους μήνες της ζωής του, για να μεγαλώσει και να μάθει να είναι το παιδί που θα έκανε μια μέρα όλο τον κόσμο να χαμογελάει με μια ματιά.
Ο Τσάρλι είναι 5 τώρα. Ο αδελφός και η αδελφή του που είναι δίδυμοι, είναι 3. Ακούσαμε πολλά λόγια ανησυχίας, καθώς οι φίλοι και η οικογένεια μας αναρωτήθηκαν δυνατά εάν θα έπρεπε να κάνουμε παιδιά μετά την τραυματική και επική παιδική ηλικία του Τσάρλι. Αλλά δεν ακούσαμε ποτέ αυτές τις λέξεις από το γιατρό μας. Ποτέ δεν χρησιμοποίησε τον Τσάρλι ως προειδοποιητική ιστορία για να μην κάνουμε κι άλλα παιδιά. Ποτέ δεν πρότεινε ότι αυτά τα δύο μικρά μωράκια θα μπορούσαν να είναι καλύτερα εάν δεν είχαν έρθει στη ζωή. Πάντα έλεγε, τόσο για τον Τσάρλι όσο και για τα αδέρφια του , οτι είναι τέλειοι!
Ο γιατρός μου αξίζει ένα τεράστιο ευχαριστώ που εργάζεται με το μυαλό και την ψυχή. Υπάρχουν γιατροί εκεί έξω που λειτουργούν υπό προϋποθέσεις, όπως έκανε ο γιατρός μιας φίλης μου, της Μπέικερ, που ζήτησε να κάνουν άμβλωση επειδή το παιδί είχε σύνδρομο down. Στην επιστολή της, η Μπέικερ γράφει: «Αλλά αντί για υποστήριξη και ενθάρρυνση, μας πρότεινες να τερματίσουμε την εγκυμοσύνη.
Σας είπα το όνομά της και μας ρώτησες πάλι αν καταλάβαμε πόσο χαμηλή θα είναι η ποιότητα ζωής μας με ένα παιδί με σύνδρομο Down. Μας πρότεινες να επανεξετάσουμε την απόφασή μας να συνεχίσουμε την εγκυμοσύνη». Το μόνο που ήθελε η Μπέικερ για το γιατρό, ήταν να δει ένα παιδί αντί για μια κατάσταση.
Τώρα το παλεύω, παίρνοντας γιατρούς και ειδικούς να δουν τον Τσάρλι για το ποιος είναι και όχι ως κουκκίδα στον αναπτυξιακό χάρτη. Είναι ένα αγόpι με ένα όνομα. Είναι αριστερόχειρας και πεισματάρης όπως η μητέρα του. Έχει τα λακκάκια μου και το ενδιαφέρον του πατέρα του για όλα τα τεχνικά θέματα. Τα μαλλιά του είναι ξανθά και πέφτουν σε μπούκλες. Είναι τέλειος.
Γι ‘αυτό και γράφω στον γιατρό μου, για να τον ευχαριστήσω που το είδε και το έλεγε αυτό πριν κανείς άλλος τολμήσει να πει κάτι διαφορετικό. Και προσεύχομαι για κάθε γιατρό εκεί έξω, ώστε να μπορέσει «να δει τώρα την αληθινή ομορφιά και την καθαρή αγάπη σε κάθε ηχογράφημα».
Πηγή: newsitamea.gr
