Από την Ελλάδα και την Κύπρο, μέχρι τον Καύκασο, τη Σομαλία και το Σουδάν – Η Τουρκία ήταν και παραμένει ο κακός γείτονας των υπόλοιπων κρατών της ανατολικής Μεσογείου.
Στις 7 Σεπτεμβρίου 2020, ο μέχρι πρότινος πρέσβης της Γαλλίας στις ΗΠΑ, Ζεράρ Αρό, έχοντας διαπραγματευτεί για δεκαετίες μαζί με Τούρκους διπλωμάτες, τους χαρακτήρισε «νταήδες», «πολύ ωμούς» και «αδιάφορους για το διεθνές δίκαιο».
Τα λόγια του Γάλλου διπλωμάτη φυσικά δεν μας εκπλήσσουν και γι’ αυτό ευθύνονται τα έργα και οι πράξεις των Τούρκων ανά τους αιώνες. Δεν έχουν να επιδείξουν στην ιστορία τους τίποτα πιο πολιτισμένο από γενοκτονίες, μαζικές σφαγές, βίαιους εξισλαμισμούς, παιδομαζώματα, τάγματα εργασίας και αμέτρητες φρικαλεότητες.
Το πλήθος και το μέγεθος των τουρκικών εγκλημάτων σε βάρος των άλλων λαών είναι τέτοιο διαχρονικά, που οι γενιές Τούρκων που θα ακολουθήσουν θα πρέπει να προσπαθήσουν πολύ για να αλλάξουν τη γνώμη που έχει η παγκόσμια κοινότητα για το έθνος τους, με την προϋπόθεση βεβαίως πως η τουρκική ηγεσία θα έχει αλλάξει πολιτική.
Δεν είναι υπερβολή, ούτε ψέμα να πούμε πως η Τουρκία ήταν και εξακολουθεί να παραμένει ο κακός γείτονας των υπόλοιπων κρατών της Ανατολικής Μεσογείου, αφού όχι μόνο καταπατά τα δικαιώματα των άλλων, εισβάλλοντας στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, στην κυπριακή ΑΟΖ, στην συριακή και ιρακινή επικράτεια, καθώς και στη Λιβύη, αλλά και αμφισβητεί το νόμιμο δικαίωμα των άλλων να ασκήσουν τα αυτονόητα και σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο κυριαρχικά τους δικαιώματα, ειδικά όταν αρνείται να αποδεχθεί την πρόσφατη ελληνο-αιγυπτιακή συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ.
Τα ανοιχτά μέτωπα του καθεστώτος Ερντογάν
Είναι γεγονός πως η τουρκική κυβέρνηση έχει καταφέρει να εμπλακεί σε εμπόλεμες συρράξεις τόσο στη Μέση Ανατολή όσο και στην ανατολική Μεσόγειο και την Αφρική.
Το κρίσιμο σημείο για την «στροφή» του Ερντογάν στην ακόμη πιο επιθετική τακτική, θα λέγαμε πως ήταν το (σκηνοθετημένο;) πραξικόπημα τον Ιούλιο του 2016 αλλά και η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην ηγεσία των ΗΠΑ, 4 μήνες μετά, τον Νοέμβριου του 2016.
Από τότε, το τουρκικό καθεστώς δείχνει να σκληραίνει τη στάση του απέναντι σε γειτονικές χώρες, να προβάλει παράλογες αξιώσεις και να εμπλέκεται ενεργά σε μέτωπα που βρίσκονται ακόμα και δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.
Υπό τις οδηγίες του «σουλτάνου» Ερντογάν, η Τουρκία έστειλε στρατεύματα στη Λιβύη, διατηρεί στρατιωτική παρουσία στη Συρία, το Ιράκ, το Κατάρ, τη Σομαλία και το Αφγανιστάν, καθώς και στα Βαλκάνια. Παράλληλα, το τουρκικό ναυτικό και η αεροπορία επιχειρούν σε Μεσόγειο και Αιγαίο διεκδικώντας ενεργειακά και εδαφικά κεκτημένα τρίτων.
Πιο αναλυτικά:
Στη Συρία η εμπόλεμη κατάσταση με τους Κούρδους χρονολογείται από το 1984. Με τον ανταρτοπόλεμο των Κούρδων μαχητών να βρίσκεται όλα αυτά τα χρόνια σε εξέλιξη, ο Ερντογάν έστειλε το 2016 στρατό στη Συρία για να πολεμήσει δήθεν τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους (με τις ευλογίες;) των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Στόχος του όμως ήταν σαφέστατα η γενοκτονία των Κούρδων και ο εκτοπισμός τους από τη βόρεια Συρία και φυσικά η εξασφάλιση εδαφών, για τα οποία μάχεται μέχρι σήμερα.
Στη Λιβύη, η Τουρκία ενεπλάκη στον εμφύλιο στηρίζοντας απροκάλυπτα τις δυνάμεις του Σάρατζ, στέλνοντας συνεχώς στρατεύματα, οπλισμό και δημιουργώντας αεροπορική βάση στην περιοχή της Αλ Ουατίγια. Στόχος της είναι κατ’ αρχάς να καρπωθεί την ανοικοδόμηση της Λιβύης, ενώ απώτερος σκοπός είναι το πετρέλαιο και οι φυσικοί πόροι της περιοχής. Παράλληλα, ο Ερντογάν εκμεταλλεύτηκε το «νόμιμο» της κυβέρνησης Σάρατζ για να υπογράψει ένα -παράνομο- θαλάσσιο μνημόνιο για αξιοποίηση κοινής ΑΟΖ.
Στο Ιράκ, η Τουρκία «κυνηγά» συνεχώς τους Κούρδους «τρομοκράτες» του PKK βομβαρδίζοντας ανελέητα τα βόρεια σύνορα με το Ιράκ, σε μία προσπάθεια να καταστρέψει τα κρησφύγετα. Διατηρεί επίσης στρατιωτικές βάσεις που είχαν αρχικά συσταθεί για ειρηνευτική αποστολή τη δεκαετία του 1990.
Στο Κατάρ, το οποίο αποτελεί χρηματοδοτικό πνεύμονα για την Άγκυρα, στέλνοντας δισεκατομμύρια δολάρια για την ενίσχυση της καταρρέουσας τουρκικής οικονομίας, η Τουρκία διαθέτει στρατιωτικές βάσεις και έχει άμεση επιρροή στα θέματα του Κόλπου.
Στη Σομαλία, ο Ερντογάν έχει υπογράψει αμυντικές βιομηχανικές συμφωνίες. Θα μου πείτε, μα τι δουλειά έχει η Τουρκία στη Σομαλία; Κατ’ αρχάς και εκεί, όπως και στη Λιβύη θέλει να καρπωθεί την ανοικοδόμηση της χώρας, μετά τον δεκαετή εμφύλιο. Επίσης, από το 2017, η Τουρκία έχει στείλει στην αφρικανική χώρα Τούρκους στρατιωτικούς οι οποίοι εκπαιδεύουν Σομαλούς στρατιώτες, στο πλαίσιο της δημιουργίας ενός τουρκικού πυρήνα στην Αφρική, ενώ έχει στήσει βάση κοντά στο Μογκαντίσου.
Στο Σουδάν, με πρόσχημα την αναστήλωση Οθωμανικών κτιρίων και μνημείων, υπάρχουν πληροφορίες για κατασκευή βάσης στο νησί Σουακίν το οποίο η Άγκυρα έχει μισθώσει και 100 χρόνια.
Η… χάρη του Ερντογάν όμως έφτασε και στον Καύκασο. Η Τουρκία εμπλέκεται στην περιοχή του Ναγκόρνο Καραμπάχ στα σύνορα Αζερμπαϊτζάν – Αρμενίας, στηρίζοντας έμπρακτα και απροκάλυπτα το «αδελφό – έθνος» των Αζέρων. Οπλισμός, στρατιωτικές βάσεις, ακόμη και αεροπορική δύναμη διαθέτει ο Ερντογάν εκεί, με στόχο να… αφανίσει για δεύτερη φορά μέσα σε έναν αιώνα τους Αρμένιους.
Στα Βαλκάνια, η Τουρκία χρησιμοποιεί τη ναυτική βάση στην Αυλώνα στην Αλβανία ενώ έχει «ύποπτο» ρόλο και στο Κόσσοβο.
Όσο για την μαρτυρική Κύπρο, από την εισβολή του Αττίλα το 1974, η κατοχική δύναμη Τουρκία έκοψε τη Μεγαλόνησο στη μέση εγκαθιστώντας μέχρι σήμερα περισσότερους από 40.000 στρατιώτες.
Το μέτωπο με την Ελλάδα θα λέγαμε πως είναι μόνιμο. Από τον Έβρο μέχρι το Καστελόριζο, το καθεστώς Ερντογάν αξιώνει παράλογες απαιτήσεις, όπως αποστρατικοποίηση νησιών, αναγνώριση «τουρκικής» μειονότητας στη Θράκη, να πάρει το 90% της ΑΟΖ του Καστελόριζου, χωρικά ύδατα στα 6 ναυτικά μίλια στο Ανατολικό Αιγαίο, υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ να καθοριστούν στο πλαίσιο της τουρκικής αντίληψης ότι η Τουρκία έχει την μεγαλύτερη ακτογραμμή αλλά διαθέτει την μικρότερη θαλάσσια δικαιοδοσία. Με απλά λόγια, το μισό Αιγαίο και τους πόρους της ανατολικής Μεσογείου.
Δεν επιτρέπεται αδράνεια
Πώς όμως, αλήθεια, να μπορέσει να καθίσει κάποιος στο ίδιο τραπέζι και να συζητήσει με τους Τούρκους για τόσο σοβαρά ζητήματα; Το χάσμα, σε επίπεδο συμπεριφοράς και στοιχειώδους ευπρέπειας, φαντάζει αγεφύρωτο. Η εξωφρενική ρητορική, οι άναρθρες πολεμικές κραυγές, η απειλητική συνθηματολογία των κορυφαίων Τούρκων υπουργών αλλά και του ίδιου του Ερντογάν κατά της Χώρας μας, της πολιτικής ηγεσίας μας αλλά και κατά του ελληνικού λαού, εναντίον του οποίου καταφέρεται, απειλώντας χυδαία την ασφάλεια και την ευημερία του, είναι πέρα για πέρα αδιανόητα.
Θέλουμε να πιστεύουμε πως τόσο οι Ευρωπαίοι ηγέτες όσο και οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, με τις ενέργειες της ελληνικής και κυπριακής διπλωματίας, έχουν πλέον αντιληφθεί ότι οι τουρκικές ενέργειες δεν είναι σπασμωδικές, αλλά αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου πρόκλησης γενικευμένης αστάθειας σε τρεις ηπείρους. Θα ήταν επομένως φρόνιμο να αντιληφθούν ότι η έλλειψη αποφασιστικότητας και δυναμικής αντίδρασης από πλευράς τους έναντι των ωμών τουρκικών εκβιασμών, όχι μόνο αποθρασύνει περαιτέρω την Τουρκία, αλλά θέτει σε κίνδυνο την παγκόσμια ειρήνη.
Πηγή: newsbomb.gr
