Ο Γουέσλεϊ Μοράες έσπασε το μεταγραφικό ρεκόρ της Άστον Βίλα και ο Θάνος Σαρρής διαβάζει την κινηματογραφική ιστορία του. Από την απώλεια του πατέρα στην εφηβική πατρότητα, από το εργοστάσιο στην Premier League.
Η θέα προς το ποτάμι στο κάστρο Τρενσίν στη Σλοβακία είναι εντυπωσιακή. Ηρεμεί, καθαρίζει το μυαλό και βοηθάει τις αποφάσεις να ληφθούν πιο εύκολα. Ο Γουέσλεϊ Μοράες, όταν βρέθηκε στην κορυφή, είχε ήδη λάβει τη δική του. η θέα ήταν εντελώς διαφορετική από ό,τι είχε συνηθίσει. Ίσως, αν πήγαινε χειμώνα, να το μετάνιωνε. Όμως το μέλλον του ήταν στην Ευρώπη. Και είχε πονέσει πολύ για να αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη. O Mοράες θα αποτελέσει μεταγραφή ρεκόρ για την Άστον Βίλα, η οποία βγάζει από τα ταμεία της 22 εκατομμύρια λίρες για να αποκτήσει τον επιθετικό της Μπριζ. Μεταγραφή ρεκόρ, για ένα παιδί που μέχρι να φύγει από τη χώρα του, ήξερε μόνο τη φτώχεια και τις δυσκολίες.
Τούτες τις μέρες, έχει γίνει talk of the town στο Μπέρμιγχαμ. Είναι παράξενο, μα η Άστον Βίλα αποκτά για πρώτη φορά Βραζιλιάνο ποδοσφαιριστή. Ο τοπικός Tύπος εξετάζει τα χαρακτηριστικά του, ρισκάρει προβλέψεις για το αν η καριέρα του θα απογειωθεί ή θα λήξει άδοξα, όπως άλλων ποδοσφαιριστών από τη χώρα της Σάμπα που προσγειώθηκαν χωρίς επιτυχία στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Ο Μοράες θα είναι ο 76ος που θα αγωνιστεί στην Premier League. Οι Times του Λονδίνου, από την άλλη, επέλεξαν να εστιάσουν στην ταινία της ζωής του. Η οποία είναι πράγματι καθηλωτική.
Τα τατουάζ στο σώμα του λένε πολλά για το σενάριο. Στο λαιμό του ο Πάουλο, ο πατέρας του. Ποδοσφαιριστής που δεν έφτασε ποτέ σε επαγγελματικό επίπεδο, όμως κατάφερε να παίρνει κάποια χρήματα για να συντηρεί την οικογένειά του. Έμεινε ανάπηρος και έφυγε από τη ζωή όταν ο Γουέσλεϊ ήταν εννιά χρονών. Είχε προλάβει να του φυτέψει στο μυαλό το μικρόβιο του ποδοσφαίρου, όμως ο πιτσιρικάς είχε δύσκολη παιδική ηλικία. Στα 15, γεννήθηκε ο γιος του και έναν χρόνο αργότερα η κόρη του. Ένα παιδί 16 χρονών, με δύο παιδιά, πριν καν ενηλικιωθεί. Στολίζουν με μελάνι το ένα του χέρι, μαζί με τη λέξη “πίστη”. Οι προσπάθειές του να βιοποριστεί από το ποδόσφαιρο δεν έβρισκαν ανταπόκριση. Έπαιζε φούτσαλ, κάνοντας όποτε έβρισκε την ευκαιρία δοκιμαστικά σε συλλόγους. Έπρεπε, όμως, να δουλέψει. Τα παιδιά δεν μπορούσαν να περιμένουν μέχρι να τον δεχθεί μια ομάδα.
Το έκανε σε εργοστάσιο για βίδες, παίρνοντας περίπου 150 ευρώ το μήνα. Εν τέλει, κατάφερε να φορέσει τη φανέλα της Ιταμπούνα Εσπόρτε, στην έκτη κατηγορία. Το ταλέντο του έλαμψε γρήγορα, παρότι δεν έκανε ζωή ποδοσφαιριστή, παρότι η αγριάδα έβγαινε στις αντιδράσεις του. Δοκιμάστηκε στην Ατλέτικο Μαδρίτης και την Νανσί, χωρίς επιτυχία. Επέστρεψε στο εργοστάσιο και στην έκτη κατηγορία. Και τότε, μπήκε στη ζωή του ο ατζέντης Πάουλο Νεμί και αποτέλεσε εκείνη την πατρική φιγούρα που τόσο έντονα έψαχνε στη ζωή του ο Γουέσλεϊ. Έβλεπε στο πρόσωπό του έναν πλήρη σέντερ φορ υπό κατασκευή και αποφάσισε ότι αξίζει να τον βοηθήσει. Αρχικά, κατάφερε να τον στείλει στην Σλοβακία και την Τρενσίν. Το χιόνι και ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής και παιχνιδιού τον δυσκόλεψαν, όμως ήταν αποφασισμένος. Πρώτα εντάχθηκε στην ομάδα Κ-19 και βοηθήθηκε από τον κοσμοπολίτικο αέρα της ομάδας. Βρήκε παρέα στο πρόσωπο του πρώην παίκτη του ΠΑΟΚ, Ζάιρο ντα Σίλβα και του έτερου συμπατριώτη του, Ραμόν, οι οποίοι τον βοήθησαν με την προσαρμογή. Ο Τζέιμς Λόρενς, πρώην της Άρσεναλ, του έμαθε αγγλικά. Και περίπου 120 χιλιόμετρα από την Μπρατισλάβα, το τρένο μπήκε στις ράγες.
Στα 20 του, ήρθε η επόμενη μεταγραφή. Η καλά δικτυωμένη με ομάδες στο Βέλγιο Τρενσίν τον πούλησε για ένα εκατομμύριο στη Μπριζ και οι Βέλγοι τον διαχειρίστηκαν από την αρχή ως ακατέργαστο διαμάντι, δουλεύοντας μαζί του τόσο σε αγωνιστικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Τον βοήθησαν να κόψει τα ξενύχτια και να φτιάξει την διατροφή του, όντες εντυπωσιασμένοι από τη ζάχαρη που κατανάλωνε. Πήγαινε για προπόνηση χωρίς να έχει φάει πρωινό, αγόραζε σνακς που για τους άλλους έμοιαζαν απαγορευμένα, έτρωγε συνεχώς απ΄ έξω. Ο Ντεβί Ριγκό, τιμ μάνατζερ της Μπριζ του έδειξε τι να ψωνίζει και πώς να τα μαγειρεύει. Έφτιαξαν μια διαδικασία που τον εξίταρε, καθώς του έστελνε φωτογραφία από ό,τι μαγείρευε και σταδιακά το σώμα και η απόδοσή του άλλαξε. Παράλληλα, οι προπονητές δούλεψαν μαζί του σε όλες τις αδυναμίες. Όπως, για παράδειγμα, τον επιθετικό του χαρακτήρα, τις αντιδράσεις που είχε μάθει να έχει αυτόματα. Μεταφράστηκε σε κόκκινες κάρτες για αγκωνιά και χτύπημα αντιπάλου με τα χέρια στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος. Σε ένα ματς με την Αντβέρτ, έβαλε επίδεσμο στο χέρι του χωρίς να έχει τραυματισμό. Ήταν για εκείνον υπενθύμιση ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιεί τα χέρια του. Και πέτυχε.
Έπειτα, έμαθε να χρησιμοποιεί το ύψος και το σώμα του, να γίνεται αποδοτικός με το κεφάλι και να αποφασίζει γρήγορα απέναντι στην αντίπαλη εστία. Αποτέλεσμα: 13 γκολ στην πρώτη του σεζόν, 11 στη δεύτερη στο πρωτάθλημα. Συνολικά, πέρυσι, βρήκε 17 φορές δίχτυα. Οι δύο ήταν στο Champions League, απέναντι στη Μονακό. Ένας διαρκής κίνδυνος στην αντίπαλη περιοχή, ένας επιθετικός που μπορούσε να σκοράρει, αλλά και να δημιουργήσει χώρους, να παίξει ως δεύτερος, να κινηθεί στο μεσοδιάστημα της άμυνας με την μεσαία γραμμή. Η Μπριζ είχε πετύχει διάνα.
Ο χειρισμός των ομάδων και των προπονητών σε δύσκολους παίκτες, μπορεί να αποδειχθεί κομβικός. Σημαντικό παράδειγμα από Ελλάδα η προσέγγιση του Κάναντι στον Ουάρντα, τον οποίο ο Αιγύπτιος έβλεπε ως πατρική φιγούρα. Η Μπριζ, γνωρίζοντας το παρελθόν του ποδοσφαιριστή της, δεν εγκατέλειψε χαρακτηρίζοντάς τον απλώς ως “δύσκολο χαρακτήρα” και περνώντας στον επόμενο. Επέμεινε, σπατάλησε εργατοώρες, συναίσθημα. Kαι φυσικά, διέθεσε στον παίκτη mental coach. Ήταν εκείνη, που πριν από ένα ματς με την Άντερλεχτ κανόνισε ένα βίντεο με μηνύματα από μέλη της οικογένειάς του. Ήταν εκεί η αδερφή του, η μητέρα του νεκρού ανιψιού του που έμεινε κι αυτός αιώνια πάνω του με μελάνι. Η μάνα του, που πήρε το όνομα της Παρθένου Μαρίας και έγινε επίσης τατουάζ στο σώμα του, μίλησε περισσότερο από όλους. Ο Γουέσλεϊ έβαλε τα κλάματα.
Wesley Moraes #avfc pic.twitter.com/gX2mMey7tG
— DB ??????? (@AVFCDB) 13 Ιουνίου 2019
«Έχω δει φωτογραφίες της οικογένειας και των φίλων του, που κάθονται γύρω από το τραπέζι σε μια μικροσκοπική κουζίνα. Εικοσιπέντε άνθρωποι. Που βασίζονταν σε εκείνον. Κάποιες φορές υποτιμούμε την ηθική πίεση. Θέλει όλοι να είναι υπερήφανοι γι’ αυτόν και ανατριχιάζει όταν οι οπαδοί τραγουδούν το όνομά του. Αν κάποιος του πει ότι έπαιξε καλά, βλέπεις το πρόσωπό του να φωτίζεται», είπε ο ο Ριγκό.
Το ταλέντο πλέον είχε απογειωθεί, είχε βρει όλα εκείνα που χρειάζονταν για να λάμψει. Τη σωματική βελτίωση, την πνευματική και συναισθηματική σταθερότητα, το περιβάλλον, την αποδοχή. Οι ματιές από άλλες ποδοσφαιρικές χώρες έκαναν σταδιακά την εμφάνισή τους. Ακούστηκε για Ίντερ κι έπειτα για Λάτσιο, με τον Νεμί, ο οποίος φυσικά αποτελεί το πρόσωπο που εμπιστεύεται περισσότερο, να επιβεβαιώνει για τους λατσιάλι. Ακούστηκε για τη Φιορεντίνα και τη Βαλένθια, έπειτα για την Άρσεναλ. Και με την σεζόν να φτάνει στο τέλος της, ήρθε το περισσότερο έντονο ενδιαφέρον από άλλες ομάδες την Premier League. Νιούκαστλ και Άστον Βίλα. O ίδιος είχε γνωστοποιήσει την απόφασή του να κάνει το βήμα για την Αγγλία. Επέλεξε τη νεοφώτιστη και δεδομένου του ότι δεν θα υπάρξουν ζητήματα με την άδεια εργασίας του, θα γίνει ο πρώτος Βραζιλιάνος που πατά χορτάρι στο Βίλα Παρκ.
Ένα παιδί που πριν από 7 χρόνια δεν είχε παίξει σε κανονικό γήπεδο, ένα παιδί που δούλευε στο εργοστάσιο, ετοιμάζεται για την Premier League. Το tattoo στο δεξί πόδι πια έχει να πει περισσότερα για την ιστορία του, για τη ζωή του. Μια μπάλα με φτερά…
Πηγή: gazzetta.gr
