Γράφει η Μαρία Πολυμήλη
Με την απαράμιλλη γοητεία τους οι νάρκισσοι κάνουν τα πάντα για να σε σαγηνεύσουν, να αισθανθείς τιμή που βρίσκεσαι πλάι τους. Ταπεινά, ήσυχα, πονηρά σε τυλίγουν και σε αφοπλίζουν.
Οι νάρκισσοι έχουν πλάσει μια εικόνα για τον εαυτό τους με την οποία προβάλλονται, την οποία έχουν οι ίδιοι πιστέψει, αλλά κατά βάση δεν ισχύει. Είναι μόνο μια μάσκα, πίσω από τον καθρέφτη, πίσω από το κενό που υποβόσκει μέσα τους.
Ο Νάρκισσος με βάση τον Οβίδιο, αισθάνεται ότι υπάρχει κοιτάζοντας τον εαυτό του στον καθρέφτη. Αναζητά την αντανάκλαση του στο βλέμμα των άλλων. Για αυτό και προσπαθεί να γοητεύει τους γύρω του, ώστε να θαυμάζει ο ιδίος τον εαυτό του μέσα από την αντανάκλαση του.
Αν κάποιος πάψει να τον θαυμάζει και τον καταλάβει, τότε παύει να αισθάνεται την επιθυμία να είναι κοντά του. Το πρόσωπο αυτό μπορεί να γίνει μέχρι αντικείμενο μίσους από την στιγμή που δεν έχει κάτι άλλο να δώσει, ή επιθυμεί να φύγει από κοντά του.
Ο νάρκισσος άνθρωπος έχει συνήθως τα παρακάτω χαρακτηριστικά γνωρίσματα:
-Πιστεύει οτι είναι σπουδαίος και μοναδικός.
-Έχει ανάγκη να τον θαυμάζουν.
-Έχει την αντίληψη ότι όλοι του οφείλουν και πρέπει να τον υπηρετούν.
-Έχει ελλιπή ενσυναίσθηση.
-Εκμεταλλεύεται τις διαπροσωπικές του σχέσεις.
-Αισθάνεται ζήλια με την επιτυχία των άλλων και γίνεται ανταγωνιστικός.
-Έιναι υπερόπτης.
-Είναι εγωκεντρικός.
-Έχει ευαισθησία στην κριτική και εκφράζει συνήθως θυμό.
Για τους νάρκισσους άνθρωπους ότι και αν προσφέρεις δεν είναι αρκετό, δεν μένουν ποτέ απόλυτα ικανοποιημένοι.
Συχνά καταλήγουν να θεωρούν τους εαυτούς τους θύματα, πιστεύοντας πως είναι σχεδόν πάντα υπεύθυνη η «μητέρα» ή ο «πατέρας» το άτομο το οποίο έχουν επιλέξει και κάνουν προβολή των παιδικών βιωμάτων τους. Μέσα από τα συσσωρευμένα παιδικά τραύματα τα οποία δεν έχουν ποτέ επιλύσει, διότι θεωρούν τους ευατούς τους τέλειους, καταλήγουν να εθελοτυφλούν για την πραγματικότητα τους. Τα άλυτα αυτά εσωτερικά θέματα, τα αντικατοπτρίζουν στον άνθρωπο που επιλέγουν.
Δεν βλάπτουν σκόπιμα, προκαλούν κακό όμως σαν να ξέρουν να υπάρχουν μονάχα με αυτόν τον τρόπο. Κυριαρχώντας και καταπατώντας τους γύρω τους, δίχως σεβασμό, ώστε να αισθάνονται υπεροχή.
Όσο η σχέση αναπτύσσεται με έναν νάρκισσο, παρατηρείται άρνηση αποδοχής της προσωπικότητας του άλλου, διότι οι απόψεις και οι συμπεριφορές των υπολοίπων οφείλουν να συμβαδίζουν με την αντίληψη που έχουν.
Δεν είναι αληθινά υποκειμενικοί, διαστρεβλώνουν συχνά την πραγματικότητα των γεγονότων, έτσι καταλήγουν να είναι συνήθως ανεύθυνοι. Επιρρίπτουν εύκολα ευθύνες στους γύρω τους, αφού οι ίδιοι δεν φταίνε ποτέ, επομένως όλα τα κακά που συμβαίνουν είναι ευθύνη άλλων. Αμύνονται με τον μηχανισμό της προβολής. Η επίθεση στους άλλους είναι ο τρόπος τους για να αποφεύγουν τον πόνο. Τον πόνο που ίσως νιώσουν αν αναλάβουν την ευθύνη, μέσα από την συνειδητοποίηση, την ενοχή και την μετάνοια. Αντί αυτού και της εξέλιξης, επιλέγουν να μείνουν ασφαλείς στην ωραιοποιημένη πραγματικότητα τους.
Ενώ έχουν μειωμένους ηθικούς φραγμούς, προσπαθούν να δώσουν την εντύπωση ότι είναι ηθικοί. Φοβούνται τον χωρισμό, διότι όταν είναι μόνοι τους αισθάνονται άβολα και χρειάζονται την στήριξη των άλλων. Δεν γνωρίζουν όμως τι είναι αγάπη, αλλά πιστεύουν πως αγαπούν. Κάθε χαρά που προσφέρουν, περνάει από ένα δικό τους φίλτρο, μέσα από τις όμορφες πράξεις δηλαδή που κάνουν, έχουν ως κίνητρο να λάβουν εκείνοι πρώτιστος ευχαρίστηση.
Είναι μια ψύχωση, μια διαστροφή η οποία γίνεται δύσκολα αντιληπτή και δεν αναζητά εύκολα κάποιος θεραπεία για αυτήν. Μόνο αν ο νάρκισσος αντιληφθεί το κενό του, ίσως μπορέσει να θεραπευτεί, αφού ζητήσει βοήθεια από ειδικούς.
Ποιός όμως μπορεί να μείνει δίπλα σε έναν νάρκισσο που εχει άρνηση για την ψυχική του κατάσταση, αν θέλει νιώσει ουσιαστική αγάπη, όταν ο νάρκισσος παραμένει απασχολημένος να καλύπτει τις δικές του ανάγκες και αντιλαμβάνεται την δίκη του πραγματικότητα και μόνο.
Όπως το μυθικό πρόσωπο του Νάρκισσου που δεν ανταποκρίθηκε στον εκδηλούμενο έρωτα της Νύμφης Ήχους με την οποία υποτίθεται ήταν ερωτευμένος, αφηνοντας το κάλεσμα της να εξασθενεί σιγα σιγά, διότι είχε μείνει αυτόθαυμαζόμενος στο νερό του ποταμού που το χρησιμοποιούσε ως κάτοπτρο.
Έτσι έφυγε από την ζωή μη έχοντας ζήσει στιγμές, μη έχοντας μοιραστεί όμορφα συναισθήματα, διατηρώντας μόνο την λατρεία προς την παροδική του εικόνα. Η οποία έσβησε άδοξα, αφήνοντας πίσω του ένα όμορφο άνθος που φέρει το όνομα του και μια ορολογία για την διαταραχή αυτή της προσωπικότητας.
Βιβλιογραφική αναφορά: Marie France Hirigoyen., ηθική παρενόχληση, η κρυμμένη βία στην καθημερινή ζωή.,1998
Πηγή: awakengr.com
